Wat is tragedie in de literatuur: de definitie

Het menselijk leven is gekleurd in verschillende kleuren met veel soms onduidelijk tinten. Iedereen kent dergelijke uitdrukkingen als 'bitterheid van de liefde', 'weldadige dood' of 'smaak van de overwinning'. Elk van hen is een mengsel van iets wat vervelend begrijpelijk is en tegelijkertijd niet echt bestaat. Zo'n literaire en metaforische reflectie op de massa van gevoelens en ervaringen van de menselijke ziel maakt het nodig om de gewone dingen op een nieuwe manier te kijken, waardoor het leven rijker en kleurrijkder wordt. Menselijke passies, ervaringen en emoties gedurende de ontwikkeling van de beschaving waren in de vroege eeuwen nauwlettend op de hoogte van filosofen, toen werden ze bezet door nieuwe onderzoekers van de menselijke zielschrijvers.

Wat is ons leven?

Inderdaad, wat? Een reeks van willekeurige gebeurtenissen of de reguliere uitvoering van voor eens en vooraf gedefinieerde percelen? Vreugde van wezen of bitterheid van het besef van zijn onbetekenis? Over het algemeen is het menselijk leven een combinatie van gevoelens en sensaties die het in de toon kleuren van het donkerste tot het lichtste en meest liefdevolle. Elk van deze tinten is nodig voor de volledigheid van perceptie en sensatie van de integriteit van de wereld. En de literatuur geeft een persoon precies wat hij in het echte leven nooit zou kunnen ervaren. Niet genoeg tijd, gezondheid, en nog veel meer.

Het is dankzij literatuur dat de mensheid heeft geleerd en nog steeds het wereldbeeld leert. Met behulp van literaire genres kan een persoon het verdriet onderscheiden van de vrolijke, de basis van het sublieme en het goede van het kwade. Het dramatische begin is altijd verbonden met gevoelens, passies. Of dit oncontroleerbare lach of nauwelijks belemmerd is - dit alles is een echt drama, alleen in zijn verschillende hypostasen.

Drama benadrukt de waarheid

In pre-Greciaanse tijden hebben mensen op een of andere manier de gebruikelijke legendes beheerd, die alleen over de helden van bepaalde epische karakters praten. Er was ook een lyrisch, puur persoonlijk begin, dat de innerlijke ervaringen in verband met spirituele en spirituele ontevredenheid gaf, of integendeel, oncontroleerbare vreugde uit de ervaringen die er waren.

De oude Grieken combineerden deze bronnen en creëerde een drama (in de letterlijke vertaling "actie"), die zowel de heldhaftige en lyrische karakters van de literatuur van het verleden bevatten. De basis voor het drama was de ontroering, toegewijd aan één of andere goden, die in feite een soort offer zijn in de hoop van een toekomstig bevredigend en leuk leven.

Het was dramatisch genres - satire drama, komedie en tragedie - dat leidde de literatuur dichter bij het echte leven, een echt persoon, een echte, niet een fictieve samenleving. En het werd een doorbraak. Wat is de tragedie en de komedie in het oude Griekenland? Vanuit rituele spellen en verheerlijkingen ter ere van Dionysus werden tragedie en komedie snel de belangrijkste vertegenwoordigers van theatrale en literaire genres, waarin de meest acute aspecten van het maatschappelijk leven werden onthuld. Het combineren van het echte, serieuze deel van het menselijk wezen met het vrolijk 'carnaval', dat de hoop was op een goed resultaat en de overwinning van het licht over het donker, werden deze genres het uitgangspunt voor de ontwikkeling van de cultuur, niet alleen van de Grieken, maar van de rest van de mensen.

Tragische begin in de literatuur

Wat is tragedie in de literatuur? De definitie van deze term in een gecondenseerde vorm vertelt ons dat het een dramatisch werk is. Het beschrijft en onderzoekt het lijden van de hoofdpersoon of zijn familieleden, maar noodzakelijkerwijs vanuit het morele standpunt. Dit lijden moet sublieme en zeer morele zijn. In de kern is de tragedie een zeer moraal werk, waardoor de lezer de empathie met de hoofdpersoon meeneemt en zijn wereldbeeld onder de indruk heeft.

Nu, toen het duidelijk werd wat een tragedie is, kan iedereen de literatuur die moet worden gelezen, bewust analyseren. Laten we de tragedie van de renaissance en de recente tijd herinneren - het tijdperk van de Sovjetmensen, waarin de essentie van dit genre in zijn volheid tot uitdrukking kwam.

Tragedie als een genre

Wat is tragedie als een genre van een kunstwerk? In tegenstelling tot de zuiver literaire vorm impliceert het genre van de tragedie een podiumproductie en wordt gekenmerkt door een definitieve catastrofe. Daarin moet er een zekere scherpte zijn van de werkelijke relaties die gekenmerkt worden door interne tegenstrijdigheden van de helden. Het wordt gekenmerkt door de weergave van diepe en echte conflicten op een zeer rijke en gespannen manier. En voor zover deze conflicten en realiteit, hun opwekking, een soort artistieke betekenis worden, vaak zeer pathos.

Het realiseren van de tragedie in het oude Griekenland, leeswerk geschreven door Aeschylus en Sophocles, vergelijken ze met latere auteurs, kan een duidelijke continuïteit van het "lied van geiten" zien (de letterlijke vertaling van de tragedie), waarbij de regels van de oude Griekse theatrale kunst worden overgebracht naar het stadium van de XXI eeuw.

Hoog kan niet hoogvliegen worden

Maar ondanks alle patho's van de tragische gebeurtenissen die in verschillende werken van wereldse literaire sterren worden beschreven, moet erop worden gewezen dat hij nooit een bepaalde lijn overstapt, waarachter de lijn tussen de werkelijkheid en de fictie vervagen is. De sfeer van vertrouwen aan de auteur verdwijnt als een drager van ideeën, boeiende de lezer en boeiende hem. Het kan niet heel moraal zijn dat het erger maakt en doodt. Daarom legt hoogwaardige literatuur en drama zich weg van hoogvliegenheid, waardoor een tragische gebeurtenis, aan de tragische held, een halo van martelaarschap echt, maar niet fictief is.

Literatuur als een spiegel van de geschiedenis

Wat is tragedie in de literatuur? De definitie die we al hebben gegeven. Het probleem van het opvoeden van hele generaties op de tragische gebeurtenissen van afgelopen jaren is belangrijker dan ooit voor de vorming van toekomstige generaties. Ja, niet altijd wat kenmerkend was voor het tijdperk van de eerste eeuwen van het christendom en deed dekking in dramatische werken, geholpen op basis van de tragedie van situaties of het tragische lot van helden om het kwaad te weerstaan, een nieuwe samenleving te creëren met nieuwe relaties, vandaag zal in de vraag zijn. Maar in de tragische karakters van het verleden herkennen we nog steeds de eigenschappen en karakters van veel van onze tijdgenoten. En is dit geen excuus om door te gaan met nieuwe helden die alles in staat zijn om alles donker en dood te verzetten en hun weg naar de heldere, schone en gezonde weg te maken, met betrekking tot de tragedies van dezelfde Sophocles en Aeschylus!