Paus Johannes XXIII: resultaten van activiteiten

De paus - de hoogste positie in de katholieke wereld, is het zichtbare hoofd van de kerk, het theologische en canonieke symbool van het geloof. Gezien de hoge heilige status van de pous en tegelijkertijd zijn de hoofden van de soevereine staat van het Vaticaan, iedereen die deze hoge titel draagt, echt uitmuntende persoonlijkheden genoemd. Maar zelfs onder de kerkpatriarchen waren er vooral uitstekende mensen die altijd door de geschiedenis onthouden zullen worden.

Zij kunnen ondubbelzinnig worden toegeschreven aan Paus Johannes XXIII. Zijn verkiezing naar de troon was noodlottig, historici delen nog steeds de geschiedenis van de katholieke kerk aan de Tweede Vaticaanse Raad, bijeengeroepen door Johannes XXIII, en de daaropvolgende periode.
Het wijze en gemeten beleid van het patriarch heeft bijgedragen tot de heropleving van het menselijk geloof in de Hogere Krachten, in goed en rechtvaardigheid. Het was dit ware geloof dat al bijna begraven was onder het eindeloze religieuze dogma, de dode wetten van gerechtigheid en verouderde leerstellingen.

Biografie van een heilige alvorens gekozen te worden voor de pauselijke troon

Paus Johannes XXIII, in de wereld van Angelo Giuseppe Roncalli, komt uit een arme, grote familie boeren. Hij is geboren in het noorden van Italië in 1881 in de prachtige provincie Bergamo.

Reeds in de eerste jaren van zijn studie in een provinciale basisschool bereikte een jonge boer zich voor het seminarie. Met de hulp van een plaatselijke priester leerde de jongen Latijn. Hij is succesvol afgestudeerd aan het Bergamo Seminarie in 1900, en vier jaar later en de theologische faculteit van het pontificale seminarie in Rome. In 1904 nam hij het priesterschap en werd de secretaris van bisschop D. M. Radini Tedeschi. Hij leerde ook de geschiedenis van de religie op hetzelfde seminarie in Bergamo.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende hij in het leger als ziekenhuisopvangster in het ziekenhuis, en vervolgens als militaire kapelaan. In 1921 was Angelo Giuseppe Roncalli een van de leden van de Sacred Congregation of Faith.

Paus Johannes XXIII: diplomatieke carrière, nunciature, vrede

Roncalli's succes als papale ambassadeur (nuncio) verdient ook bijzondere aandacht. De hoge tolerantie, intelligentie en opleiding van de diplomaat hielp hem om succesvol te communiceren met vertegenwoordigers van verschillende gelovigen, religieuze opvattingen en tradities. Hij beweerde dat mensen niet zouden spreken met de taal van dogma, goed advies en taboe, maar in de taal van wederzijds respect luisteren naar verschillende meningen, erken het bestaan van verschillende waarheden in naam van goed en vrede.

Tijdens de episcopatie van 1925 tot 1953 was hij een nuncio in Sofia, Ankara, Athene, Parijs. Zijn diplomatieke activiteiten ontvouwen zich in moeilijke jaren, die gepaard gaan met militaire acties, staatsgrepen, machtsveranderingen, enz. Hij heeft ertoe geholpen om vredesbestrijdende conflicten op te lossen - van intergouvernementele huwelijken tot politieke intriges.

En in 1953 werd Roncalli verkozen tot Patriarch van Venetië, Kardinaal.

John XXIII: het begin van het ministerie

De verkiezing van de paus in 1958 was niet makkelijk en ging gepaard met een administratieve crisis van de Romeinse Curia. De strijd voor het opperste patriarchale post werd voornamelijk tussen twee kampen uitgevoerd: conservatieve kardinalen en "progressieven". Iedereen had zijn eigen kandidaat, maar er kreeg geen stemmen genoeg.

Uiteindelijk werd op de 11e ronde van de conclaaf de vader van Roncalli gekozen, een "dark horse" onder de kardinalen van de contenders. Hij werd de oudste paus ten tijde van de verkiezing (hij werd 77.) Roncalli koos voor de pauselijke naam John XXIII. Deze populaire naam onder de pausen was een soort van 'verdoemd'. Voor deze 550 jaar koos geen van de pontiffs de kerknaam John, aangezien de onheilspellende Baltazar Cossa John XXIII - de antipop - zojuist heette. Maar Roncalli benadrukte dat hij deze naam kiest ter ere van St. John the Baptist en de apostel John the Theologian en ter herinnering aan zijn vader. Hij onderhoudde nauw contact met zijn ouders, broers en zussen in alle stadia van de kerkloopbaan. De patriarch noteerde ook dat John XXIII (de anti-paus) geen legitieme paus was, aangezien hij "tijdens de Grote Westerse schism" regeerde, was een onschuldige zondaar en had geen recht om deze heilige naam te dragen.

De verkiezing van Paus Johannes XXIII was een soort gedwongen stap, toen geen van de voornaamste deelnemers genoeg stemmen kende onder de kardinalen. John XXIII Baden was een "overgangs paus", die moest heersen tot de katholieke kerk definitief werd bepaald met een ideologische cursus (conservatief of progressief). Waarschijnlijk een rol in de beslissing van de kardinalen werd gespeeld door het feit dat de heerschappij van John niet lang kon duren, omdat hij al 77 jaar oud was. Maar in feite is deze "overleden vader" een cultusfiguur in de christelijke wereld, de meest proactieve figuur van zijn tijd. Voor een korte periode van zijn pontificaat slaagde hij erin om een aantal noodlottige veranderingen in te voeren.

Paus's kerkinitiatieven

Als een militaire arts, toen een Johnny III, zag, voelde en ervaren veel tegenstrijdige waarheden, met dreigende sociale problemen, gekommuniceerd met mensen van verschillende overtuigingen, zag veel dood, conflicten en vernietiging. Hij begreep als persoon de hoeveelheid mensheid in moeilijke militaire en naoorlogse ruïneuze jaren: armoede, ziekte, armoede. En hij wist dat empathie, liefdadigheid, verheerlijking van begrijpelijke waarheden, zoals goedheid, rechtvaardigheid en geloof in het beste, is wat mensen van de kerk verwachten, en niet de volgende kanonnen, dogma's, aanbidding voor de patriarchen.

Papa was een zeer charismatisch individu, hij liep het Vaticaan zonder zijn entourage, hij gebruikte zijn post niet om familieleden of vrienden aan politieke of kerkelijke kringen te bevorderen. Hij weigerde niet te ontmoeten met de meesters of werknemers en sla een glas op de straat over. Maar ondanks deze excentriciteit was hij getrouw aan de wetten van God.

Hij begreep die waarheid, de geboden van God kunnen alleen door mensen met elkaar worden gecommuniceerd door met hun christenen in hun eigen taal te communiceren, te luisteren naar anderen die de broeders respecteren.

Hij schraapte de knieling, de traditionele kus van de ring, om van de lexicon versierde woorden te verwijderen zoals "diep verering lippen" en "meest eerbiedige stappen."

De paus opende de kerk naar de wereld. Als in alle eeuwen en zelfs in de eerste helft van de twintigste eeuw het katholicisme was geassocieerd met autoritarisme, dan is de situatie na zijn bewind van een doodlopende weg verschoven. De kerk bleef een belangrijke politieke, ideologische functie terugwinnen, maar de autoriteit van de geestelijken bleef onherroepelijk.

Naast een nauwe interconfessionele dialoog, begon John XXIII - de paus der wereld - een nieuwe politieke cursus gericht op vertegenwoordigers van alle niet-Christelijke religies. Hij verkondigde de beginselen van respect voor hun spirituele waarden, culturele gewoontes, tradities, sociale fundamenten.

Voor de eerste keer werd Jeruzalem een bezoek gebracht, er waren excuses aan de Joden voor langdurige vervolgingen, wreedheden, antisemitisme. De nieuwe papale regering erkende dat de beschuldigingen van de Joden bij de dood van Jezus Christus ongegrond zijn en het nieuwe katholieke leiderschap niet bij hen aansluit.

Paus Johannes XXIII verklaarde dat alle mensen de wereld zouden moeten verenigen, goed, geloof in het beste, wederzijds respect, het verlangen om menselijk leven te redden, en geen trouw aan de kanonnen. Hij was misschien de eerste van alle hoofdstukken van het Vaticaan om te erkennen dat het niet zo belangrijk is in welke taal de kerkdienst wordt uitgevoerd, de gemeenteleden staan of zitten. De Padres zo terecht en eerlijk de aandacht vestigde op het feit dat in plaats van mensen te verzoenen, ze kinderlijker en harmonieuzer maakt, de kerk nog meer desorientiseert en splitst, waarbij de nadruk wordt gelegd op de noodzaak om de exacte lijst van kerkstradities die in elke bekentenis verschillend zijn, te volgen: Bogen en gedragen zich in de kathedraal.

Hij zei: "In de kathedraal van kerkstradities wordt verouderde muflucht gedomineerd, het is noodzakelijk om de ramen breder te openen".

Tweede Vaticaanse Raad

Paus Johannes XXIII heeft de verwachtingen van de Kardinalen en Curia op zijn onbenullige neutrale raad, al 90 dagen na de bezetting van de pauselijke troon, volledig verzwakt, en de pand heeft zijn intentie uitgesproken om de Ecumenische Raad te belonen . De reactie van de kardinalen was moeilijk goedkeurend te noemen. Zij zeiden dat tot 1963 het zeer moeilijk zou zijn om de Raad voor te bereiden en te roepen, waarop de paus antwoordde: "Uitstekend, we zullen dan tot 1962 voorbereiden."

Nog voor het begin van de kathedraal leerde Giovanni dat hij kanker had, maar hij weigerde een riskante operatie, omdat hij de dag wilde volbrengen toen hij eerlijke mensen aan de opening van de kathedraal zou vragen om vrede, goed en empathie te vragen.

De taak van de kathedraal was om de kerk aan te passen aan de moderne wereld, vrienden te maken, een dialoog te vestigen en misschien met de gescheiden christenen te herenigen. Vertegenwoordigers van orthodoxe gemeenschappen uit Griekenland, Rusland, Polen, Jeruzalem werden uitgenodigd voor de Raad.

Het resultaat van het Tweede Vaticaans, dat eindigde na de dood van Paus Johannes XXIII, was de aanneming van een nieuwe pastorale grondwet, 'Joy and Hope', die nieuwe standpunten over religieus onderwijs, vrijheid van overtuiging en houding ten aanzien van niet-christelijke kerken onderzocht.

Resultaten en evaluatie van activiteiten

Ware echte resultaten van het werk van de grote pant werden enkele jaren later alleen door zijn volgers gewaardeerd. Maar iedereen die sommigen van zijn regering regeert, wacht zeker op een prachtige mix van gevoelens: iets op de rand van verrukking en verrassing. Immers, de resultaten van de paus's activiteiten zijn geweldig.

Men zou zelfs kunnen zeggen dat hij de katholieke wereld al vele jaren na zijn dood heeft beïnvloed. Bij het leren van zijn ongeneeslijke ziekte heeft Pope John XXIII in voorbereiding gehuld door zijn volgeling, Kardinaal Giovanni Battista Montini, die de nieuwe paus na Johannes werd, de Tweede Raad voltooid en de goede daden van zijn leraar voortgezet.

Bekende Europese politieke wetenschappers, waaronder S. Huntington, benadrukte ook de rol van de kerk in de ontwikkeling van de samenleving in de twintigste eeuw. Vooral op de functie die Paus Johannes XXIII speelde in dit proces, vonden de resultaten van de activiteiten van deze grote pous ook reflectie in de ontwikkeling van de democratie over de hele wereld.

De paus heeft zijn 8 speciale papale documenten (encyclisch) uitgegeven voor zijn korte 'carrière' op de katholieke troon. In hen gaf hij een nieuwe kijk op de katholieke kerk over de rol van pastor in de moderne maatschappij, over moederschap, vrede, vooruitgang. 11 november 1961 gaf hij de encyclische 'Eeuwige Goddelijke Wijsheid' uit, waarin hij zijn positieve kijk op ons ecumenisme uitkwam - de ideologie van de christelijke eenheid. Hij appelleerde aan de orthodoxe en Griekse katholieke Christenen "broers".

De houding van Paus Giovanni XXIII naar het socialisme

Zelfs John XXIII heette "Pope of the World" of "Red Pope" vanwege zijn tolerante houding ten aanzien van de landen van het socialistische kamp en zijn wens om een soort van "religieus socialisme" in te voeren. Hij benadrukte dat het welzijn van alle volkeren gebaseerd moet zijn op de rechten, testamenten en plichten van elke persoon, maar geregeld worden door morele en kerkelijke normen. De herder wees erop dat de beginselen van wederzijdse hulp en humanisme gebaseerd zouden moeten zijn op het oplossen van de maatschappelijke problemen. Hij sprak ook voor de vrijheid van keuze van beroepen, voor gelijke kansen voor zelfrealisatie voor vertegenwoordigers van alle landen.

Opgemerkt moet worden dat de materialistische en dan communistische standpunten altijd door de katholieke kerk als ketters zijn afgewezen. Paus Johannes XXIII laat ongekende wijsheid zien door de diplomatieke betrekkingen met Cuba, de Sovjetunie, als de legitieme heerser van het Vaticaan te handhaven. Tegelijkertijd benadrukte hij dat hij in geen geval atheïstische opvattingen accepteert en alleen een ware katholieke en 'dienaar van God' blijft. Maar tegelijkertijd respecteert het de nationale opvattingen van alle inwoners van de wereld. En hij benadrukt de rol van wederzijds respect en tolerantie in conflictpreventie en een strijder.

In zijn feestelijke toespraken heeft Johannes XXIII de wereld het grootste en meest waardevolle goed op aarde genoemd. In zijn regering is het Vaticaan opgehouden tot een totalitair, gecementeerd, loyaal aan de dode traditieorganisatie, en veranderde in een gezaghebbende kerkinstelling, geïmpregneerd met de geest van superneutraliteit.

Op 11 april 1963 publiceerde de pous de encyclische 'Peace on Earth', waarbij hij bijzondere aandacht besteedde aan sociale problemen, de noodzaak van een dialoog tussen socialisten en kapitalisten bepleit en benadrukte dat er geen ideologische tegenstrijdigheden zijn die niet kunnen worden opgelost als we in naam van vrede en rechtvaardigheid optreden.

Opponenten van het beleid van de pontif John XXIII

Er werd aangenomen dat de tegenstanders van John XXIII Baden en het niet kunnen maken, want toen hij werd verkozen, beoordeelde de pauselijke chancellerie zijn leeftijd en gezondheid nimmer. Voeg hierbij zijn politieke neutraliteit en wijdverbreide tolerantie toe. Hij werd gezien als een oudere landelijke padre van een arme familie, een excentrieke oude man, een ongemakkelijke goedaardige. Maar de kardinalen op de conclaaf onderschatten de sterkte van zijn geloof en enthousiasme voor het scheppen van goede daden.

Initiatieven, de encyclieken van de pale werden gunstiger ontvangen door de kerken van de katholieke landen van de 'derde wereld', maar de Romeinse en Vaticaankardinalen namen veel hervormingen, om het zachtjes ongunstig te stellen.

Meer is te wijten aan het feit dat de kerkinstelling altijd 'stevig hervormd' is geweest. En daarnaast heeft Paus Johannes XXIII de afschaffing van vele kerkelijke eerbewegingen ingezet en, als zodanig, de autoriteit van de katholieke geestelijken 'verlaagd'. De meeste protesten werden uitgesproken door de ministers van Vaticaan, het heilige kantoor.

Dood van de paus, canonisatie, toeschrijving aan de heiligen

Op 3 juni 1963 overleed Pope John XXIII. Het lichaam van de pauw werd onmiddellijk gebalsemd aan de Katholieke Universiteit van het Hart van Jezus door Gennaro Golia en begraven in de grotten van St. Peter's Cathedral.

Vandaag worden de resten van de padre opgeslagen in een kristalkist in de basiliek van St. Peter's in Rome. In 2000 richtte paus Johannes Paulus II zijn glorieuze voorganger op het gezicht van de gezegende, en in 2014 werden ze beide genoteerd als heiligen. De katholieke kerk eerbiedigt de herinnering van Paus Giovanni XXIII, een vakantie in zijn eer op 11 oktober.

Een film over Paus Johannes XXIII

Met dank aan de legendarische paus Giovanni XXIII voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van het geloof, kan vrede en goed iedereen, als hij zijn raad hoort, een paar stappen nemen naar zelfontwikkeling en filantropie. Maar uit de brede manieren om de pantiff te bedanken voor zijn diensten, kunt u de film "John XXIII: The Pope of the World" noemen. De film van 2002 vertelt Giuseppe Roncalli, met inbegrip van zijn jeugd in Bergamo, zijn studies, kerkcarrière en activiteiten op de pauselijke troon. Deze prachtige sfeervolle Italiaanse film geregisseerd door Giorgio Capitani weerspiegelt vaak het temperament van de paus, zijn trouw aan de idealen van de jeugd, persoonlijke vrijheid, wederzijdse bijstand, tolerantie en tolerantie.