Dispersie is een regenboog?

In het leven worden we voortdurend geconfronteerd met de variantie, maar we zien het niet altijd op of zelfs soms weten niet wat het is. Nu zullen we nader onderzoeken wat de dispersie betreft. Het eerste levendige voorbeeld hiervan is de gebruikelijke regenboog. Er is nauwelijks iemand die dit prachtige fenomeen nooit zou bewonderen. Volgens een oude legende, aan de voet van de regenboog kan je een pot vol goud vinden. We zijn zo gewend aan het zien van de regenboog dat het ons voor ons lijkt, en we begrijpen zijn aard niet. In feite is elk van zijn verschijning gepaard met complexe fysieke processen, waarmee we dit artikel zullen proberen te begrijpen.

In de meest algemene zin is dispersie de lichtbreking. Door het prisma doorgaat, wordt de straal van licht gebroken en desintegreert in verschillende kleuren. Dit kan gemakkelijk thuis gecontroleerd worden. We zullen een klein experiment maken. Op een zonnige dag is het nodig om het raam met een dicht gordijn te sluiten en een klein gat in te maken, waardoor een smalle straal in de kamer zal binnendringen. Op de tegenovergestelde muur van deze straal vormt er een heldere plek. We leggen een glasprism in de weg van de balk. Nu kunnen we zien dat dispersie een voorwaarde is voor het verschijnen van een regenboog, omdat de vlek op de muur veelkleurig is geworden. Daarin ziet u alle kleuren van de regenboog, van rood tot paars.

Daardoor is dispersie een optisch fenomeen dat wordt veroorzaakt door de afhankelijkheid van de brekingsindex van een stof op de frequentie van licht (golflengte) of de afhankelijkheid van de fasnelheid van lichtgolven op zijn frequentie of golflengte. Het gevolg van de dispersie is de uitzetting van de lichtbundel in het spectrum als het door het glasprism gaat. De verspreiding van licht werd ontdekt in 1672 door Newton, die het spectrum actief studeerde.

Newton was niet de eerste die soortgelijke experimenten uitvoerde. Al in het begin van ons tijdperk was het bekend over de ontleding van licht in een spectrum, aangezien het door grote enkele kristallen ging. De eerste onderzoekers van lichtbreking waren de Engelse wetenschapper T. Hariot en de Tsjechische natuurwetenschapper J. Marci, maar het was Newton die dit proces serieus analyseerde.

Newton heeft een heel complex van experimenten en experimenten met prisma's uitgevoerd. De resultaten van zijn onderzoek werden gedetailleerd beschreven in "Lectures on Optics", "Optics" en "Theory of Light and Colors". Newton was in staat om te bewijzen dat wit licht helemaal niet voor alle anderen is, maar integendeel - het is niet homogeen. Verschillende soorten dispersie, dat wil zeggen de afbraak van wit licht in de bestanddelen ervan, verschijnen wanneer de bundel door verschillende prisma's en prisma-groepen gaat. Verval van licht komt voor omdat elke kleur een bepaalde mate van breking heeft. Elke kleur heeft zijn eigen specifieke eigenschappen. Dispersies tonen duidelijk hun verschil. De onderzoeken die door wetenschappers worden uitgevoerd zijn van groot belang voor moderne fysici, niet alleen de resultaten, maar ook de methodologie. Newton stelde zijn onderzoek uit om geen hypothesen voor te stellen, maar om de eigenschappen van het licht door feiten en redenering te verklaren. De wetenschapper heeft veel experimenten gedaan, en merkt op dat "de overvloed aan experimenten niet storen".

Door een lichtstraal op een glazen prisma te sturen, kon Newton een soort regenboog op het scherm zien. De wetenschapper heeft zeven primaire kleuren uitgesproken , die we nu allemaal goed kennen. Waarom zeven? Het waren de zeven kleuren die het meest opvallend waren. Bovendien, ook in muziek, zijn er maar zeven noten, maar hun variaties maken het mogelijk om echte kunstwerken te creëren, in tegenstelling tot elkaar. Daarna heeft hij een omgekeerd experiment uitgevoerd en het spectrum naar de rand van een ander glasprism gestuurd. Dit werd weer wit licht. Als gevolg daarvan kwam Newton op het idee om een cirkel te creëren met zeven sectoren van verschillende kleuren, waarbij de rotatie weer wit licht zal krijgen.

Zo is dispersie een complex fysisch proces, geconditioneerd door de eigenschappen van licht en kleur. En het is dankzij dit proces dat we na een storm een regenboog kunnen observeren. Nu heb je vanuit het wetenschappelijke oogpunt een idee over de redenen voor het uiterlijk van de regenboog.