Theater van de absurde. De zoektocht naar de betekenis van het leven, of de strijd tegen idealen

Kijkend naar de toneelstukken van sommige dramaturgen, bijvoorbeeld Eugene Ionesco, kan men dit fenomeen in de kunstwereld tegenkomen, zoals het absurde theater. Om te begrijpen wat bijgedragen heeft tot de opkomst van deze trend, moet u zich bewerken aan de geschiedenis van de jaren 50 van de vorige eeuw.

Wat is het absurde theater (het drama van de absurde)

In de jaren vijftig, de eerste verschenen producties, waarvan de plot voor de kijkers absoluut zinloos was. Het belangrijkste concept van deze spelen was de vervreemding van de mens uit de sociale en fysieke omgeving. Daarnaast, tijdens de actie op het podium, waren actoren in staat om incompatibele concepten te combineren.

Nieuwe spelen vernietigden alle wetten van drama en herkenden geen autoriteit. Aldus werden alle culturele tradities uitgedaagd. Dit theaterfenomeen, dat tot op zekere hoogte het bestaande politieke en sociale systeem ontkende, was het absurde theater. Dit concept werd eerst in 1962 door theatrical critic Martin Esslen eerst gebruikt. Maar sommige toneelschrijvers waren het niet eens met deze term. Eugene Ionesco heeft bijvoorbeeld voorgesteld om het nieuwe fenomeen "het theater van belachelijkheid" te noemen.

Geschiedenis en bronnen

Aan de bron van de nieuwe richting waren verschillende franse en een Ierse auteur. De grootste populariteit werd gewonnen door de kijker Eugene Ionesco en Samuel Beckett. Jean Genet en Arthur Adamov hebben ook bijgedragen tot de ontwikkeling van het genre.

Het idee van een absurd theater kwam voor het eerst voor bij E. Ionesco. De dramaturg probeerde Engels te leren met een handboek voor zelfstudie. Het was toen dat hij de aandacht vestigde op het feit dat veel van de dialogen en replica's in het leerboek helemaal niet samenhangend zijn. Hij zag dat er in gewone woorden veel absurditeit is, die vaak zelfs slimme en hooggekleurde woorden in helemaal zinloze woorden verandert.

Het zou echter niet helemaal juist zijn om te zeggen dat er maar een paar Franse dramatisten betrokken waren bij de opkomst van een nieuwe richting. Immers, de existentialisten spraken over de absurditeit van het menselijk bestaan. Voor het eerst was dit thema volledig ontwikkeld in A. Camus, wiens significante invloed op het werk van F. Kafka en F. Dostoyevsky. Het theater van de absurde werd echter aangewezen en door E. Ionesco en S. Beckett naar het podium gebracht.

Kenmerken van het nieuwe theater

Zoals eerder vermeld, weigerde een nieuwe trend in theatrale kunst het klassieke drama. Gemeenschappelijke kenmerken voor hem waren:

- fantastische elementen die in het toneelstuk samenkomen met de realiteit;

- het ontstaan van gemengde genres: tragicomedy, comic melodrama, tragivars - die begon te vervangen door 'pure';

- gebruik in productie van elementen die kenmerkend zijn voor andere kunsten (koor, pantomime, muzikaal);

- In tegenstelling tot de traditionele dynamische actie op het podium, zoals het eerder was in klassieke producties, in de nieuwe richting, domineert het statische;

- Een van de belangrijkste veranderingen die het absurde theater karakteriseert, is de spraak van de karakters van de nieuwe producties: het lijkt erop dat ze met zichzelf communiceren omdat de partners niet luisteren en niet reageren op elkaars replica's, maar gewoon hun monologen in de leegte uitspreken.

Soorten absurditeit

Het feit dat een nieuwe richting in het theater meerdere voorouders tegelijk heeft verklaard, verklaart de verdeling van absurditeit in soorten:

1. Nihilistische absurditeit. Dit is het werk van de reeds bekende E. Ionescu en Hildesheimer. Hun spelen zijn anders omdat ze de subtekst van het spel niet kunnen begrijpen gedurende de gehele uitvoering.

2. Het tweede soort absurditeit weerspiegelt de chaos van het universum en, als een van zijn hoofddelen, een persoon. In deze ader werden de werken van S. Beckett en A. Adamov gecreëerd, die het gebrek aan harmonie in het menselijke leven benadrukken.

3. Satirische absurditeit. Zoals de naam zelf duidelijk wordt, probeerden de vertegenwoordigers van deze richting Durrenmatt, Grass, Frisch en Havel de absurditeit van de moderne sociale orde en de menselijke aspiraties te belachelijken.

Belangrijkste werken van het absurde theater

Wat is het absurde theater, het publiek leerde na de première van "The Bald Singer" van E. Ionesco en "Waiting for Godot" door S. Beckett in Parijs gehouden.

Een kenmerkend kenmerk van de productie van "Bald Singer" is dat degene die het hoofdpersoon had moeten zijn, niet op het podium verschijnt. Op het podium zijn er maar twee getrouwde koppels wier acties absoluut statisch zijn. Hun toespraak is inconsistent en vol clichés, die verder het beeld van de absurditeit van de omringende wereld weerspiegelt. Dergelijke incoherente, maar absoluut typische opmerkingen herozen herhalen opnieuw en opnieuw. Taal, die door zijn aard wordt genoemd om communicatie makkelijk te maken, in het spel hoort hem alleen.

In Beckett's play, Waiting for Godot, zijn twee absoluut inactieve helden in constante verwachting van een bepaalde Godot. Dit karakter verschijnt niet alleen in de loop van de actie, maar ook niemand weet het. Het is opmerkelijk dat de naam van deze onbekende held in verband staat met het Engelse woord God, dat wil zeggen. "God." Helden herinneren onsamenhangende fragmenten uit hun leven, daarnaast worden ze niet gelaten van angst en onzekerheid, omdat de manier van handelen die iemand kunnen beschermen, gewoon niet er is.

Zo bewijst het absurde theater dat de betekenis van het menselijk bestaan alleen kan worden gevonden in het begrijpen dat het geen zin heeft.